(1802-1885) – francuski pisarz, poeta, dramaturg i polityk. Uznawany za najważniejszego przedstawiciela literatury francuskiej romantyzmu. Jego twórczość jest bogata gatunkowo i zróżnicowana stylistycznie – należą do niej powieści (m.in. „Nędznicy” i „Katedra Marii Panny w Paryżu”, znana szerzej jako „Dzwonnik z Notre Dame”), poezja liryczna (m.in. „Ody i ballady” oraz „Legenda wieków”), dramaty wierszem i prozą, listy oraz dyskursy polityczne w Izbie Parów (izbie wyższej parlamentu). Wiktor Hugo był członkiem Akademii Francuskiej, deputowanym do Konstytuanty, a następnie do Zgromadzenia Narodowego. Wspierał rewolucję lipcową w 1830, brał udział w rewolucji lutowej w 1848, a z powodu przekonań politycznych przez 19 lat (1851-1870) przebywał na dobrowolnym wygnaniu poza granicami Francji jako przeciwnik II Cesarstwa. Po upadku Napoleona III w roku 1870 wrócił do kraju. Został pochowany w paryskim Panteonie.
Dzieła zebrane Wiktora Hugo zostały wydane w latach 1928–1931. Składa się na nie 28 tomów, które zawierają blisko 40 milionów znaków. W liście z 9 grudnia 1859 Hugo pisał: „Wszystkie moje dzieła stanowić będą pewnego dnia niepodzielną całość. (…) Księga różnorodna podsumowująca całe stulecie – oto co pozostawiam po sobie”. W tych słowach Wiktora Hugo odnaleźć można jego głęboką potrzebę tworzenia wyrażaną poprzez różne formy literackie: powieści, poezję, dramaty, eseje.
Nie są powszechnie znane zamiłowania i talenty plastyczne pisarza. Ciągle odkrywa się na nowo jego obrazy. Stworzył ich około czterech tysięcy. Jako zdolny samouk Hugo nie wahał się używać metod ludowych albo eksperymentalnych: mieszał atrament z czarną kawą, węglem, sadzami z komina, szkicując końcem zapałki albo chorągiewką ptasiego pióra. Początkowo jego prace były realistyczne, ale wraz z wygnaniem i mistyczną konfrontacją poety z morzem, nabrały wymiaru fantastycznego.
Od 1849 Victor Hugo poświęcał jedną trzecią dzieł każdej z trzech dziedzin: polityce, religii i filozofii społecznej człowieka. Jego myśl, złożona i niejednokrotnie zaskakująca, odrzucała całkowicie potępienie osoby i wszelki manicheizm, ale była też surowa wobec społeczeństwa.
Wiktor Hugo był zdecydowanym przeciwnikiem kary śmierci. Jako dziecko był świadkiem wielu egzekucji, co sprawiło, że przez całe życie przeciwstawiał się tej formie karania przestępców. Zdawał sobie sprawę, że sama literatura nie wystarczy, dlatego zwracał się do najwyższych instancji państwa o jej zniesienie, mówiąc m.in.: „Kara śmierci to szczególny i odwieczny znak barbarzyństwa” (cytat z wystąpienia przed zgromadzeniem konstytucyjnym z 15 września 1848). Był także orędownikiem pojednania między narodami, intelektualnym prekursorem dzisiejszej Unii Europejskiej. To właśnie Hugo użył jako pierwszy pojęcia Stany Zjednoczone Europy (Zgromadzenie Narodowe, 1871).
W dowód uznania potomni złożyli prochy pisarza w Panteonie, nazwali jego imieniem wiele ulic (w Paryżu i licznych innych miastach francuskich) oraz stację paryskiego metra. W 1985 roku z okazji 100-lecia śmierci pisarza wyemitowano monetę dziesięciofrankową. Dzieła Hugo były wielokrotnie adaptowane przez kino, telewizję i teatr. Powstało ogółem niemal sto adaptacji filmowych, w tym około dwudziestu samych „Nędzników”. Wielkim powodzeniem cieszą się w świecie musicale oparte na dziełach pisarza: LES MISÉRABLES Schönberga i Boublila oraz „Notre-Dame de Paris”, adaptacja „Dzwonnika z Notre Dame” (1998 – Luc Plamondon, libretto i Richard Cocciante, muzyka).
Udział w spektaklach:
Les Misérables
TWÓRCY